Η 70η επέτειος των δικών της Νυρεμβέργης είναι να προκαλέσει να προβληματιστούν σχετικά με τις δυνάμεις που απέτυχε να σταματήσει την άνοδο του ναζισμού του.
μήνα του σηματοδοτεί την εβδομηκοστή επέτειο των δικών της Νυρεμβέργης, όταν οι Σύμμαχοι έφερε επίσημα υψηλόβαθμους αξιωματούχους των Ναζί στη δικαιοσύνη. Μέχρι τη στιγμή που οι Δίκες της Νυρεμβέργης άρχισε στις 20 Νοεμβρίου 1945, ο Αδόλφος Χίτλερ, Joseph Goebbels, και Χάινριχ Χίμλερ ήταν ήδη πολύ νεκροί. Στις θέσεις τους κάθισε μερικές από τις πιο εξέχουσες Ναζί για να έχουν επιζήσει από τον πόλεμο: οι πολιτικοί, στρατηγοί και στελέχη επιχειρήσεων.
Σε δώδεκα μόλις χρόνια το καθεστώς αντιπροσώπευαν είχε κινήσει το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια σύγκρουση έξι ετών απίστευτα καταστροφικές διαστάσεις. Είχε διευκόλυνε το βασανισμό και τη δολοφονία χιλιάδων πολιτικών αντιπάλων, οι ομοφυλόφιλοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες και την βιομηχανικής κλίμακας γενοκτονία των πάνω από έξι εκατομμύρια Εβραίους της Ευρώπης. Μόνο λίγους μήνες μετά το τέλος του πολέμου, μερικά από τα πιο ειδεχθή στοιχεία του καθεστώτος, όπως Hermann Göring, Ρούντολφ Ες, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, και Άλμπερτ Σπέερ ήταν να τεθεί σε δίκη για το ξύλινη επένδυση αίθουσες του παλατιού της Νυρεμβέργης Δικαιοσύνης.
Η πρώτη από ό, τι έγινε δεκατρία διαφορετικά Δίκες της Νυρεμβέργης διήρκεσε 218 ημέρες. Ένα σύνολο από 240 μάρτυρες κλήθηκαν στο περίπτερο και 300.000 ένορκη γραπτή δήλωση που συλλέγονται. Τα πρακτικά της δίκης που συμπεριλαμβάνονται πάνω από 16.000 σελίδες. Στο συμπέρασμά της δώδεκα κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ πολλοί άλλοι έλαβαν μεγάλες ποινές φυλάκισης. Η δίκη αντιπροσώπευε το πρώτο βήμα για την επίλυση των εχθροπραξιών μεταξύ της Γερμανίας και των συμμάχων και άνοιξε το δρόμο για την επανένταξη της Γερμανίας στη μεταπολεμική τάξη.
Πέρα από τις επίσημες διαδικασίες, σημαντικά ιστορικά ερωτήματα παραμένουν άλυτα, αυξάνοντας σημαντικά τις συζητήσεις σχετικά με την ανθρώπινη φύση, το ρόλο της Αριστεράς, και αν προοδευτικά κινήματα μπορούν να ξεπεράσουν το ρατσισμό και άλλες καταπιέσεις να αγωνιστούμε μαζί. Το κυρίαρχο ερώτημα, βέβαια, είναι το πώς κάτι τόσο απαίσιο θα μπορούσε να συμβεί στην πρώτη θέση. Πώς ήταν δυνατόν η πιο τρομακτική εγκλήματος στην ανθρώπινη ιστορία θα μπορούσε να συμβεί στη Γερμανία, τη «γη των ποιητών και των στοχαστών;"
Μερικοί ιστορικοί εξηγούν την επιτυχία των Ναζί βασίζοντας το σε ένα συγκεκριμένο αντισημιτισμού δήθεν ριζωμένη βαθιά μέσα γερμανική κουλτούρα. Σύμφωνα με αυτή την αφήγηση, οι ήδη αντισημιτικές Γερμανοί απλά περιμένουν για μια Χίτλερ να τους οδηγήσει προς τα εμπρός. Άλλοι παίρνουν μια πιο ευέλικτη προσέγγιση, υποστηρίζοντας ότι οι Ναζί δωροδόκησε ουσιαστικά τον πληθυσμό σε υποστήριξη αντισημιτικές σχέδια της μέσω μιας σειράς των υλικών κινήτρων.
Ο διάσημος ιστορικός Götz Aly, για παράδειγμα, περιγράφει το καθεστώς των Ναζί ως "υποδοχή δικτατορία», υποστηρίζοντας ότι αν και «ο αντισημιτισμός ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την ναζιστική επίθεση κατά της Ευρωπαϊκής Εβραίους, δεν ήταν επαρκής μία. Τα υλικά συμφέροντα των εκατομμυρίων ατόμων έπρεπε πρώτα να έρθουν σε επαφή με την αντισημιτική ιδεολογία πριν από το μεγάλο έγκλημα που σήμερα γνωρίζουμε ως το Ολοκαύτωμα θα μπορούσε να αναλάβει γενοκτονίας ορμή της. "
Βέβαια, πολλοί Γερμανοί (συμπεριλαμβανομένης της εργατικής τάξης Γερμανοί) υποστήριξε την ναζιστικό καθεστώς σε ένα σημείο, και η ναζιστική οικονομικών πολιτικών παρείχε κίνητρο για πολλά περισσότερα για να ανέχονται το καθεστώς. Παρ 'όλα αυτά, αυτή η ιστορική ανάγνωση υπεραπλουστεύει δραστικά το συγκρότημα ποικιλία των κοινωνικών συνθηκών και των δυνάμεων στη Βαϊμάρη της Γερμανίας και αγνοεί ότι δεν είναι όλοι οι Γερμανοί έλαβαν υλικά οφέλη υπό ναζιστική κατοχή, ούτε ήταν όλοι οι Γερμανοί ενθουσιώδεις υποστηρικτές των Ναζί. Στην πραγματικότητα, σημαντικά τμήματα του πληθυσμού αντιτίθεται σταθερά φασισμό.
την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία ήταν καθόλου αναπόφευκτη, αλλά μάλλον το αποτέλεσμα των δύο συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, καθώς και τις δράσεις (και παραλείψεων) των διαφόρων κοινωνικών δυνάμεων. Ενώ πολλές συμβατικές ιστορίες ζωγραφίσει τον ναζισμό ως ένα είδος συλλογικής γερμανικού σχεδίου, τι άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία δείχνει πραγματικά είναι οι πολύ πραγματικές συνέπειες που σοσιαλιστική στρατηγική μπορεί να έχει σε μια κοινωνία που πλήττεται από την οικονομική ύφεση και την πολιτική πόλωση.
Ο ναζισμός ήταν μόνο μία πιθανή έκβαση της κρίσης της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, αλλά ενδεχόμενη επιτυχία του δεν αναδρομικά καθιστούν αναπόφευκτη. Επιπλέον, απεικονίζοντας το φασισμό ως τέτοια συσκοτίζει μια πολύ κατατοπιστική περίοδο της ιστορίας τόσο για την Αριστερά, καθώς και το ευρύ κοινό.
Ο αντίκτυπος της κρίσης του 1929
Μόλις λίγα χρόνια πριν από την εξαγορά του Χίτλερ το 1933, η Εθνική του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας (NSDAP) παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό άνευ σημασίας. Ήταν μόνο μετά το χρηματιστηριακό κραχ του 1929 ότι η συνολική ψήφο τους πήδηξε από οκτακόσιες χιλιάδες το 1928 σε πάνω από έξι εκατομμύρια το 1930 και 37 τοις εκατό των ψήφων το 1932, που τους καθιστά το μεγαλύτερο κόμμα στο κοινοβούλιο.
Το σκηνικό για αυτή την ταχεία ανάπτυξη ήταν βέβαια η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση που κατατρώει τα ίδια τα θεμέλια του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η μαζική πτώση των επενδύσεων που προκλήθηκε από την κρίση του 1929 οδήγησε σε μια 29 τοις εκατό μείωση της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής από το 1932. βιομηχανία της Γερμανίας ήταν ιδιαίτερα σκληρό χτύπημα, καθώς χρηματοδοτήθηκε από μαζική ξένων (κυρίως αμερικανικές) τα δάνεια, η οποία κατέρρευσε το συντομότερο δανειστές απέσυρε πίστωση.
Καθώς οι επιχειρήσεις μικρές και μεγάλες χρεοκόπησε σε όλη τη χώρα, σημαντικά τμήματα των μεσαίων τάξεων ρίχτηκαν στη φτώχεια. Η αγροτιά υπέστη επίσης, καθώς οι τιμές των τροφίμων μειώθηκαν, και οι εργαζόμενοι αντιμετώπισαν περικοπές μισθών κατά μέσο όρο 30 τοις εκατό. Μέχρι το 1933, η ανεργία είχε φύγει από 1,3 εκατομμύρια το 1929 σε περίπου 6 εκατομμύρια. Μόνο το ένα τρίτο των εργαζομένων απασχολούνταν με πλήρες ωράριο.
Μετά την τελευταία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης παραιτήθηκε Μαρ 1930, ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τις προεδρικές υπουργικό συμβούλιο χωρίς κοινοβουλευτική στήριξη, που συχνά στηρίζονται σε έκτακτα διατάγματα για να αποφανθεί. Καγκελάριος Χίντεμπουργκ του Χάινριχ Μπρύνινγκ και ο διάδοχός του Φραντς φον Πάπεν ξεκίνησε μια μαζική δίσκο λιτότητας, τη δραστική περικοπή των επιδομάτων ανεργίας, των κοινωνικών δαπανών και των συντάξεων, ενώ η αύξηση των φόρων για τα τρόφιμα και τα καταναλωτικά αγαθά. Ως αποτέλεσμα, η εκτεταμένη πείνα έγινε ένα σύνηθες χαρακτηριστικό της αστικής ζωής.
αυτοκίνητο λιτότητας του κράτους εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της τάξης του εργοδότη της Γερμανίας. Λίγες μόλις εβδομάδες μετά το κραχ της Wall Street, ο Σύνδεσμος Γερμανικών Βιομηχανιών ζήτησε το κράτος πρόνοιας να «προσαρμοστεί στα όρια της οικονομικής βιωσιμότητας," decrying "αδικαιολόγητη και ανήθικη κακοποίηση» των παροχών κοινωνικής ασφάλισης.
Στα μάτια των Γερμανών εργοδοτών, η οικονομική κρίση είχε προκληθεί από μια φουσκωμένη κράτος πρόνοιας, υψηλούς μισθούς, και σύντομες ώρες εργασίας, έτσι ώστε να ανταποκριθεί με την ακύρωση συμβάσεων, τη μείωση των μισθών και την κατάργηση του οκτάωρη εργάσιμη ημέρα. Το γερμανικό κράτος υποστηρίζεται αυτές τις κινήσεις το 1932 με την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και το δικαίωμα της απεργίας.
Η λιτότητα έχει σχεδιαστεί για να ανακουφίσει γερμανική επιχειρηματική του υψηλού κόστους εργασίας, μειώνοντας έτσι τις τιμές των γερμανικών προϊόντων στην παγκόσμια αγορά και την τόνωση της εθνικής οικονομίας. Όμως, δεδομένου ότι όλες οι βιομηχανικές οικονομίες ασκούσαν παρόμοιες στρατηγικές των εξαγωγών, η υπόσχεση για ανάκαμψη δεν ήρθε ποτέ και συνέχισε να αυξάνεται η φτώχεια.
Πόλωση
Η κρίση ήταν πιο καταστροφικές για τους ανέργους και τις μεσαίες τάξεις, οι οποίοι με τη σειρά τους τις δύο κοινωνικές ομάδες, όπου οι Ναζί βρέθηκαν οι περισσότεροι από την υποστήριξή τους.
Για βιοτέχνες, μικρούς επιχειρηματίες, τους δημόσιους υπαλλήλους και ιδιοκτήτες καταστημάτων, η κρίση τους υπέβαλαν σε πιέσεις από δύο πλευρές. Ο αείμνηστος Γερμανός κοινωνιολόγος Arno Klönne τους περιγράφεται ως «αίσθηση απειλείται από την αυξανόμενη συγκέντρωση των βιομηχανικών και οικονομικών κεφαλαίων από τη μία πλευρά, και από τις απαιτήσεις της καλά οργανωμένη βιομηχανική εργατική τάξη από την άλλη." Εθνικό Σοσιαλιστικό δημαγωγία, στρέφεται κατά δύο χρηματιστικό κεφάλαιο και το εργατικό κίνημα, αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ελκυστικό για τα μέλη της μεσαίας τάξης.
Η κατάσταση των ανέργων ήταν φυσικά δραματικά χειρότερη από εκείνη των μεσαίων τάξεων. Δεδομένου ότι το παλαιό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης κατέρρευσε, η ανεργία στη Βαϊμάρη της Γερμανίας ολοένα και έγινε μια πικρή αγώνα για επιβίωση, ενώ η ανεργία στα ύψη σβηστεί κάθε ελπίδα να βρουν μια θέση εργασίας στο άμεσο μέλλον.
Στο πλαίσιο αυτό, η ΑΕ και άλλων τρομοκρατικών ομάδων υπό τις διαταγές των Ναζί προσέλκυσε γρήγορα λεγεώνες των ανέργων Γερμανών, οι οποίοι βρήκαν μια πρωτόγνωρη αίσθηση του ανήκειν, της συντροφικότητας, και δύναμη στην ναζισμού. Ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός ενσωματωμένα στη ναζιστική ιδεολογία έδωσε πολλά μέλη μια αίσθηση της υπερηφάνειας και της υπεροχή έναντι των Εβραίων, οι αλλοδαποί, και οι ομοφυλόφιλοι στους οποίους υποτίθεται ότι ήταν ανώτερη.
Μια άλλη σημαντική πτυχή της επιτυχίας του NSDAP ήταν η εικόνα που προβάλλεται από τους εαυτούς τους ως μια ριζοσπαστική εναλλακτική λύση στην υπάρχουσα δημοκρατία. Σύμφωνα με Klönne, «η νεολαία και η μακροχρόνια ανέργων», ιδίως οι "οδηγείται από την απόγνωση και την ανυπομονησία? δεν θα μπορούσε να προσεγγιστεί με κάποιο είδος «μακροπρόθεσμη προοπτική», που ήθελαν τις θέσεις εργασίας και το ψωμί, εδώ και τώρα. "Το NSDAP υποσχέθηκε« άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση απελπιστική κατάσταση τους. "
Με το χειρισμό αυτής της εικόνας και ελκυστικό για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, το κόμμα του Χίτλερ κατάφερε να γίνει ένα πραγματικό μαζικό κίνημα μέσα σε λίγα χρόνια - η SA είχε μόνη τετρακόσιες χιλιάδες μέλη από το 1932.
Η ανάπτυξη της ριζοσπαστικής Δεξιάς είναι μόνο το μισό της ιστορίας, όμως. Αντί να βλέπουν τα τελευταία χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ως ένα από μια πανεθνική προς τα δεξιά στροφή, θα πρέπει να θεωρηθεί ως μια διαδικασία πολιτικής πόλωσης που επωφελούνται τόσο δεξιά και αριστερά.
Έτσι, το γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (KPD) αύξησε το συνολικό ψήφο του κατά 1,3 εκατομμύρια κατά την πρώτη εκλογή μετά το κραχ του χρηματιστηρίου, και των μελών υπερδιπλασιάστηκε σε ένα τέταρτο εκατομμύρια μεταξύ 1928 και 1932. Οι κομμουνιστές άσκησαν ορατή παρουσία στο δρόμο, οργανώνοντας διαδηλώσεις και συμμετοχή σε φυσικές συγκρούσεις με τους Ναζί.
Η συνολική δύναμη του γερμανικού εργατικού κινήματος, η μεγαλύτερη και πιο ισχυρή στον κόσμο εκείνη την εποχή, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ακόμα και στις τελευταίες ελεύθερες εκλογές το Νοέμβριο του 1932, μόλις λίγους μήνες πριν από την εξαγορά του Χίτλερ, το KPD και SPD σε συνδυασμό ακόμα ληφθεί περισσότερες ψήφους από τους Ναζί. Λαμβάνοντας υπόψη την αριθμητική τους δύναμη και αντι-φασιστική πολιτική, μια αντιπαράθεση μεταξύ των Ναζί και των εργατικών κομμάτων φαινόταν αναπόφευκτη.
ΠΗΓΗ....
https://www.jacobinmag.com/2015/11/nuremberg-trials-hitler-goebbels-himmler-german-communist-social-democrats/
