Για τους υποστηρικτές του, ο Ερντογάν είναι ένας ισχυρός πολιτικος με πατρική φιγούρα ότι η χώρα χρειαζεται - προφανώς, έχει μια πολύ ουσιαστική στήριξη απο μεριδα του λαου . Αλλά για τους επικριτές του, αυτός είναι ένας δικτάτορας στα σκαριά. Εχουν αυτοί το δικαίωμα να ανησυχούν τόσο; Είναι η Τουρκία πραγματικά μια δικτατορία;
Σίγουρα η ακεραιότητα της δημοκρατίας της είναι υπό απειλή - αλλά αν "δικτατορία" είναι η σωστή λέξη είναι ένα άλλο θέμα εντελώς.
Στις δημοκρατίες ο λαος απολαμβάνει ελεύθεριες και δίκαιες εκλογές, τις πολιτικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και του κράτους δικαίου, οι δικτατορίες δεν κατέχουν εκλογές και περιορίζουν τις ελευθερίες, και υποφέρουν απο αχαλίνωτη διαφθορά .
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τα περισσότερα λιγότερο-αντι-δημοκρατικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο μπορεί να θεωρηθουν υβρίδια. Γιατί υπάρχουν τόσα πολλα. Αν και διάφορα αυταρχικά καθεστώτα έχουν χρησιμοποιήσει καιρό αμφίβολες εκλογές να εμφανιστουν πιο δημοκρατικα (Αγκόλα, για παράδειγμα) και πολλα άλλα βιώνουν αυτό που ονομάζεται «δημοκρατική οπισθοδρόμηση". Οι προηγουμένως εσφαλμένα δημοκρατικά καθεστώτα που εμφανίζονται όλο και πιο αυταρχικα.
Μία από τις πιο κοινές μορφές δημοκρατικής οπισθοδρόμησης σήμερα είναι η εκτελεστικη ομαδα και οι επικεφαλής του κράτους αποδυναμώνουν τους ελέγχους στην εξουσία τους, υπονομεύοντας τον νομοθέτη της δικαιοσύνης και της αντιπολίτευσης, ενώ στηρίζονται όλο και περισσότερο σε σχετικά δημοψηφίσματα για να αποκτήσουν μια «δημοκρατική εντολή" . Υπό την ηγεσία του Ερντογάν, η Τουρκία έχει γίνει μια κλασική περίπτωση.
Ο Ερντογάν ήρθε στην εξουσία λίγο μετά το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του (ΑΚΡ) κέρδισε σε εκλογές το 2002 και αμέσως άρχισε να φτιαχνει το σημάδι του στην χώρα? πάνω από 500 νόμοι ψηφίστηκαν κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων ετών της θητείας του. Το 2010, για να αποδείξει την εντολή του, ο Ερντογάν πέρασε δύο δωδεκάδες συνταγματικές αλλαγές, μέσω ενός εθνικού δημοψηφίσματος. Αυτό εφετε εξουσια στα χέρια του, συγκεντρώνοντας την υποστήριξη των πολιτικών του από τις αγροτικές μάζες, όπου λαμβάνει τις περισσότερες ψηφους υποστήριξής του.
Εν τω μεταξύ, ορισμένες από τις πολιτικές ελευθερίες που είχαν βελτιωθεί στις προσπάθειες για την επίτευξη των κριτηρίων για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν δραστικά διαβρωθεί υπό την ηγεσία του. την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης έχει περικοπεί. Ιστοσελίδες εχουν μπλοκαριστεί. Η Τηλεοπτικη κάλυψη είναι περιορισμένη. Κατά τη διάρκεια του 2013 Gezi Πάρκο διαδηλώσεις, πάνω από 80 δημοσιογράφοι απολύθηκαν. Οι δημοσιογράφοι μπορούν να διωχθούν για μια απλη συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα που θεωρείται αμφιλεγόμενη από την κυβέρνηση.
Ερντογάν εργάστηκε επίσης να αποδυναμώσει το δικαστικό σώμα. Κέρδισε τη δύναμη για να διορισει αυτος τους 14 από 17 δικαστές του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Το 2014, 3000 δικαστές απομακρύνθηκαν. Αντί των δικαστηρίων, το ΑΚΡ η ελεγχόμενη νομοθέτης αποφασίζει τώρα ποια κομματα είναι σε θέση να ανταγωνιστουν στις εκλογές.
Στη συνέχεια, το 2015, ο Εθνικός Οργανισμός Πληροφοριών (με επικεφαλής τον προεδρικό διορισθείς) δόθηκε η εξουσία να συλλέγει "Όλες οι πληροφορίες, έγγραφα ή δεδομένα από οποιαδήποτε οντότητα στην Τουρκία", χωρίς να χρειάζεται να ζητήσει δικαστική άδεια ή να υποβάλουν σε δικαστικό έλεγχο. Από το πρόσφατο πραξικόπημα, περισσότεροι από 2700 δικαστές έχουν αφαιρεθεί.
Ο Ερντογάν έχει επίσης ποτέ δεν πτοήθηκε από τον στρατό. Σε αντίθεση με ορισμένους από τους προκατόχους του, όταν ο στρατός απείλησε να διεκδικήσει έμμεσο έλεγχο το αρνήθηκε και αρισαν να εκφοβίζονται οι στρατιωτικοι αντι αυτου - για παράδειγμα, διορισε υπουργού Εξωτερικών Αμπντουλάχ Γκιουλ για να είναι τελετουργικά ο πρόεδρος της χώρας ενάντια στις επιθυμίες του στρατού το 2007. Και δεδομένου ότι η απόπειρα πραξικοπήματος Ιούλη 2016, η οποία προφανώς εγινε από αδίστακτες στρατιωτικές μονάδες, ο Ερντογάν έχει καταστήσει σαφές ότι θα πρέπει να ασκούν άμεσο έλεγχο επί του στρατού. Μέσα σε λίγες μέρες, πάνω από 100 στρατηγούς και περισσότερα από 1500 αξιωματικοί και κατώτεροι αξιωματικοί είχαν ήδη εξιτήριο
Συνολικά, η απάντηση στο αποτυχημένο πραξικόπημα ήταν τίποτα, αλλά μετριέται. Η κρατική καταστολή έχει ως αποτέλεσμα τη σύλληψη περισσότερων από 16.000 άτομα και τουλάχιστον 60.000 έχουν ανασταλεί από τις δουλειές τους. Αυτό είναι κατι που θα περίμενε κανείς από τον Erdoğan, που έχει κατηγορηθεί για δίψα για την εξουσία που είναι «πολύ μεγάλη για να δείξει αυτοσυγκράτηση στην ασφυκτική αντιπολίτευση γενικά», και να προσβλέπει σε μια «αυτοκρατορική προεδρία».
Μένει να δούμε αν ο Ερντογάν θα καταφέρει την βαθιά μετατροπή του τουρκικού κράτους σε μια πραγματική απολυταρχία, παρά το υβριδικό του σύστημα είναι σε καλό δρόμο για να γίνει. Αλλά όπου κι αν είναι ο επικεφαλής, τις προσπάθειές του για να συγκεντρωσει ισχύ σημαίνει ότι θα πρέπει καποιοι αλλοι να επωμιστούν το μέρος της ευθύνης για την πρόσφατη αστάθεια και τρομοκρατική βία που η Τουρκία έχει υποστεί. Η εξατομίκευση του ρεύματος αυτου έχει οδηγήσει σε μια σειρά από θανατηφόρα λάθη, αν μη τι άλλο μια ανησυχητική παθητικότητα εν όψει της αυξανόμενης απειλής από το ισλαμικο κράτος.
Δικτάτορας ή όχι, ο Ερντογάν θα πρέπει να αλλάξει ριζικά την πορεία ή να παραιτηθεί εντελώς, αν η δημοκρατία της Τουρκίας είναι να να σταθεροποιηθεί και να ασφαλίστει ετσι μα αυτον τον τροπο. Αλλά με δεδομένη την αποφασιστικότητα που επέδειξε μετά την απόπειρα του πραξικοπήματος του Ιούλιου - σε συνδυασμό με την ουσιαστική λαϊκή υποστηριξη - φαίνεται απίθανο όσο ποτέ.
PHGH.http://theconversation.com/is-erdogan-becoming-a-turkish-dictator-63294
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου